به نام او که میخواستو ، هم او شد

به کدامین گناه

به کدامین ستم ....نمیدانم

کاش در جلگه تنهایی خویش

در پهنه این دریای طوفانی 

گوشه ایی دنج

برای بار غمگین دلم

 پیدا میشد .

یا شاید ........نمیدانم

در جستجوی خلوتی هستم

که گویا در دل موجهای وحشی

اقیانوس غمهایم

به مانند تندیسی از جنس ماسه های ساحل ،

که هنگام برخورد این موجهای نامرد 

مثال لرزهایی که بر جان بم افتاد  

از بین رفته .....نابود شده.

کاش میشد به قول سهراب که میگفت :

پشت دریاها شهریست .

قایقی ساخت و انداخت به تن بی رحم این آب

تا دور شد از این  دغدغه تنهایی   .

...سوته دل.